MEI 2022
De juiste keuze maken, wat is dat?
De economie maakt lastige tijden door. Voor degene die dit van iets dichterbij opvolgen, valt het op dat de beslissingen die genomen worden door de beleidsmensen in België, de beleidsmensen op het internationaal toneel, nagenoeg dezelfde zijn dan in gelijkaardige perioden uit het verleden.
DUURDERE GRONDSTOFFEN
De afgelopen weken en maanden zijn de prijzen van de grondstoffen door het dak gegaan. Momenteel blijven de prijzen iets of wat stabiel, maar wel stevig hoger dan een aantal maanden geleden.
- olieprijs 60% hoger dan 1 jaar geleden
- tarweprijs 60% hoger dan 1 jaar geleden
- aluminium 50% hoger dan 1 jaar geleden
- nikkel 100% hoger dan 1 jaar geleden
- Europees gas 450% hoger dan 1 jaar geleden
Ga zo maar door, de prijzen van de grondstoffen hebben significante stijgingen achter de rug. Terugkeren naar een iets of wat normaal niveau zal nog niet voor de nabije toekomst zijn, als dat überhaupt al zal gebeuren.
HET EFFECT
Wie heeft zijn loon op 1 jaar ook dezelfde stijging zien doormaken? Iemand, Niemand?
Om zéér kort door de bocht te gaan, zijn de hogere grondstofprijzen de oorzaak van ons leven dat duurder wordt. De hogere grondstofprijzen worden doorgerekend aan de consument. De consument ziet dit aan de producten in de winkelkar die eveneens een stevige stijging hebben doorgemaakt.
Voorbeeld: neem nu een gewoon wit/grof brood. Een tijdje terug kostte een brood nog 2,30 a 2,40 euro. Vandaag betaal je voor een gewoon brood minstens 2,70 euro. Dit is wel een stijging van 12,5 tot 17,4%.
Trek dit voorbeeld door na bijna alles wat we nodig hebben, en de rekening is snel gemaakt. Onze lonen zijn niet mee gestegen met de prijsstijging van de winkelkar.
Onze gemeenschap ondergaat een verarming, een “collectieve verarming”.
DE AANPAK
Op de één of de andere manier moet de factuur toch betaald worden, daar is geen weg naast. Onze beleidsmensen zijn druk aan het bakkeleien over hoe dat fenomeen met grote economische gevolgen moet aangepakt worden. Tot op heden is er nog geen enkele politicus die het aanstormende probleem op de juiste manier benoemt heeft. Is dat niet een beetje eigenaardig voor allemaal gestudeerde mensen? Of is het weer het zelfde liedje als altijd, dat ze graag rond de hete brei blijven ronddraaien in plaats van er effectief iets aan te doen?
Het systeem dat we vandaag hebben schuift grotendeels de factuur door naar de bedrijven. Bij een torenhoge inflatie, die we vandaag kennen, stijgen onze lonen mee omwille van de automatische loonindexering.
Dit jaar, in 2022, komt er een indexering aan van 7,54%. Dit dekt natuurlijk niet de kost van de inflatie en de verhoogde grondstofprijzen, maar het is iets.
Onze regering denkt dat de bedrijven dit “relatief makkelijk” kunnen opvangen. Zolang we maar de burger zoveel mogelijk compenseren met de nodige extra steunmaatregelen, zal dit wel lukken.
Het verleden heeft al meermaals bewezen dat deze manier van handelen niet succesvol is om dit fenomeen het hoofd te bieden.
- Bedrijven staan onder druk, kreunen onder de hoge energieprijzen, duurdere grondstoffen en hogere loonkost.
- Investeringsbeslissingen worden on hold gezet.
- Concurrentiepositie van de bedrijven komt stevig onder druk staan.
In plaats van alles volledig in te zetten op het vrijwaren van de burger, kan er beter ook ingezet worden op de bedrijven.
Ik weet het, je zal het niet graag horen of lezen, maar voor velen onder ons is de volledige indexering van het loon niet nodig. We eten geen boterham minder, we gaan niet minder op restaurant, op café of op reis. De middenklasse en daarboven heeft tijdens de crisis zo goed als niet moeten inboeten op “KOOPKRACHT”, ook al denken we van wel.
Erger is het gesteld met de lagere middenklasse en daaronder. Hier zijn fulltime werkende mensen bij, die op het einde van de maand niet rondkomen. Anno 2022 is dit in een welvaartstaat zoals België onbegrijpelijk, eigenlijk zelfs onaanvaardbaar. Deze mensen, de sociaal zwakkeren uit onze maatschappij, hebben deze indexering, en andere steunmaatregelen echt wel nodig.
Dan kan de rest gebruikt worden om de concurrentiepositie van onze bedrijven te vrijwaren. Dit zal echt wel nodig zijn. Als de concurrentiepositie wordt aangetast, weegt dit langdurig op de groeimogelijkheden van onze economie.
Willen we echt met België afglijden naar een “ontwikkeld 3de wereld land”?
De harde cijfers liegen er niet om. Twee medewerkers van de UAntwerpen hebben onderzoek gedaan naar de lagere middenklasse. Wat blijkt?
Er zijn 650.000 actieve Belgen, ja je leest het juist, 650.000 Belgen actief op de arbeidsmarkt die moeite hebben om hun kop boven water te houden. Werken en toch in de armoede verzeilen. Als we weten dat België ongeveer 11,150 miljoen inwoners telt, weerspiegelt dit al bijna 6% van de bevolking. Hierbij zijn dan de inactieven, de werklozen en de gepensioneerden niet meegeteld.